Neogotycki pałac został ukształtowany w wyniku trzech faz budowlanych. Relikty renesansowego dworu są zachowane w piwnicach obecnej budowli. Z przebudowy dokonanej w 1791 roku pochodzą sklepione krzyżowo pomieszczenia parteru. Podczas przebudowy w XIX wieku dobudowane zostały wieże i loggie od północy oraz ryzalit od południa. Pałac jest dwukondygnacyjny z wysokimi piwnicami i półpiętrem w poddaszu, murowany, otynkowany, nakryty dachem płaskim, ukrytym za krenelażem. Obiekt założony na rzucie nieregularnego czworoboku (zbliżonego do prostokąta), wzbogacony o liczne przybudówki, cechuje malownicze rozplanowanie bryły. Główna bryła dwukondygnacyjna z wysokimi piwnicami i półpiętrem w poddaszu, nakryta dachem płaskim ukrytym za krenelażem. Elewacja frontowa siedmioosiowa na odcinku trzech środkowych osi podwyższona. W przyziemiu umieszczono wejście główne z umieszczonym nad nim balkonem na wspornikach w kształcie gryfów, zabezpieczonym ażurową balustradą z motywem liścia dębu. Powyżej został wmurowany kartusz herbowy. Okna obydwu kondygnacji prostokątne ujęte w opaski, zaś okna poddasza wąskie, zamknięte ostrołukowo z gzymsem okapnikowym. Do bryły głównej, od strony północnej dobudowana wieża. W dolej partii prostokątna, w części znajdującej się ponad połacią dachu bryły głównej, przechodząca w ośmiobok. Do elewacji północnej przylega loggia, na której przekryciu mieści się taras, nad którym rozpięte są dwie uskokowe przypory.  W elewacji ogrodowej (wschodniej) umieszczono wykusz – balkon, a do elewacji południowej dostawiono ryzalit. Pomieszczenia parteru sklepione krzyżowo, pochodzące z okresu przebudowy dworu w 1791 r., zaś w piwnicach zachowane fragmenty pierwotnej budowli. Istniejące tu skarpy pochodzą jeszcze sprzed przebudowy XIX-wiecznej. Otwory okienne zamknięte gzymsami okapnikowymi, w dolnych kondygnacjach są prostokątne, w górnych – wąskie, zamknięte ostrołukowo. Centralnym, najbardziej dekoracyjnym elementem fasady jest portal z balkonem na wspornikach w kształcie gryfów. Balustrada ażurowa z motywami liścia dębu. Powyżej wmurowany jest kartusz herbowy. Detal architektoniczny ceramiczny i ze sztucznego kamienia. We wnętrzu głównego hallu założony drewniany strop, natomiast w tylnej sali sklepienie wsparte na ozdobnych słupach i filarach przyściennych. Zachowana stolarka drzwiowa o neogotyckiej dekoracji.

Park krajobrazowy w Drwalewicach o powierzchni 4 ha z 14 gatunkami drzew, w tym niektóre dęby w wieku 200 lat.

Zespół folwarczny – podwórze gospodarczego z budynkami inwentarskimi oddzielone od części rezydencjonalnej szosą.

Wieś Drwalewice (niem. Wallwitz) Nazwa związana prawdopodobnie z profesją pierwszych osadników bądź z położeniem wśród pierwotnych puszcz, które należało wykarczować.

Pierwsze wzmianki pochodzą z 1223 roku, źródła wymieniają wieś Drwalowicz należącą do parafii w Solnikach. Od polowy XIV w. do połowy XVI w. majątek ziemski należał do rodziny von Unruh. Ostatni z tego rodu Hans Wolff wzniósł prawdopodobnie renesansowy dwór obronny. Od XVI w. wielokrotnie zmieniał się wygląd dworu, a folwark zmieniał właściciela. Z końcem XVI w. Drwalewicami władał Dietrich von Braun, zamordowany przez swego brata Wolffa z Solnik. Wg legendy obaj zabiegali o ręke jednej z córek Rechenbergów z Borowa Polskiego.

Na początku XVII w. właścicielem majątku był Wigand von Gersdorf (zm. 1621 r.), później Adam von Schlichting (1681-1702). W XVIII w. posiadłość należała do rodziny von Luttwitz. Z początkiem XIX w. dwór został przebudowany przez ówczesnego właściciela porucznika von Stempel. W tym czasie wieś liczyła 245 mieszkańców, obok folwarku był browar i dwa wiatraki. Następnym właścicielem od 1868 r. była rodzina von Muller. W 1872 r. właścicielami zostaje rodzina von Eichmann, która gruntownie przebudowała miejscowy dwór (wg innych źródeł dokonał tego poprzedni właściciel). Powstała wtedy obecna neogotycka rezydencja w angielskim stylu.

Za pałacem założono romantyczny ogród i wykopano staw. Rozbudowie uległ też folwark, który specjalizował się w hodowli bydła i koni i należał do największych w okolicy. Ostatnim właścicielem do końca II wojny światowej był Dietrich von Eichmann. Po zakończeniu wojny w posiadłości utworzono PGR. Administrowany przez PGR pałac służył celom mieszkalnym, dzięki czemu nie uległ degradacji. W końcu lat 80. XX w. przeprowadzono remont obiektu, a mieszkańcom dano mieszkania zastępcze. Początkowo mieściła się tutaj ferma bydła i mieszalnia pasz, którą przeniesiono później do nowo wybudowanego obiektu w pobliskim Czciradzu. W Drwalewicach natomiast ponownie zajęto się hodowlą koni. Powstała też szkółka jeździecka działająca do upadku PGR-ów. W części budynków byłego folwarku powstała ferma kur.

GALERIA